Zasady współpracy

Jako radca prawny, mając na uwadze treść roty ślubowania określonej w ustawie o radcach prawnych, wykonuję swoje czynności zawodowe rzetelnie i uczciwie, zgodnie z prawem, zasadami etyki zawodowej oraz dobrymi obyczajami. Świadcząc klientowi pomoc prawną postępuję lojalnie, kierując się dobrem klienta w celu ochrony jego praw. Kluczowym dla mnie jest dochowanie tajemnicy zawodowej. Powyższe stanowi podstawę zaufania klienta wobec swojego pełnomocnika.

Zasady współpracy, w tym opłatę za czynności radcy prawnego określa umowa z klientem. Na ukształtowanie rozliczeń pomiędzy profesjonalnym pełnomocnikiem, a osobą zlecającą prowadzenie sprawy wpływ mają zasady etyki radcy prawnego oraz stawki wynikające z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Zgodnie z obowiązującym kodeksem etyki radcy prawnego, wynagrodzenie radcy obejmuje honorarium i wydatki; przy czym wysokość honorarium powinna być ustalana z uwzględnieniem koniecznego nakładu pracy, wymaganej specjalistycznej wiedzy, umiejętności i odpowiedniego doświadczenia, stopnia trudności i złożoności sprawy, jej precedensowego bądź nietypowego charakteru, miejsca i terminu świadczenia usługi lub innych szczególnych warunków wymaganych przez klienta, znaczenia sprawy dla klienta, odpowiedzialności wiążącej się z prowadzeniem sprawy, utraty lub ograniczenia możliwości pozyskania innych klientów oraz rodzaju więzi z klientem.

Rozporządzenie określa stawki minimalne opłat za czynności radców prawnych, jak również wysokość opłat za czynności radców prawnych przed organami wymiaru sprawiedliwości. Stawka minimalna ukształtowana została przez ministra w stałej kwocie dla określonej kategorii spraw; bądź uzależniona została od wartości przedmiotu sprawy.

Wysokość wynagrodzenia lub sposób jego ustalenia każdorazowo uzgadniam z klientem przed przystąpieniem do świadczenia pomocy prawnej. Zasady wynikające z kodeksu etyki znajdują odzwierciedlenie w kwocie honorarium, a podstawę uzgodnień stanowi między innymi rodzaj i zawiłość sprawy, niezbędny nakład pracy oraz minimalne wynagrodzenie wynikające rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. W swojej działalności zawodowej przewiduję również formę rozliczeń z klientem, w której uzgodnionym zostaje dodatkowe honorarium za pomyślny dla mojego mandanta wynik sprawy.

Jako radca prawny pełnię obowiązki pełnomocnika z urzędu w postępowaniach cywilnych, karnych i sądowo-administracyjnych. W postępowaniu cywilnym pełnomocnik z urzędu przysługuje stronie, która nie jest w stanie ponieść kosztów wynagrodzenia adwokata lub radcy prawnego bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, a udział profesjonalnego pełnomocnika w sprawie sąd uzna za potrzebny.

Z uwagi na fakt, iż po stronie klienta leży ponoszenie opłat i wydatków w prowadzonej sprawie, wartym odnotowania jest, iż co do zasady wniesienie sprawy do sądu wiąże się z koniecznością uiszczenia opłaty sądowej na rzecz Skarbu Państwa. Wysokość opłat sądowych w sprawach cywilnych ukształtowana została ustawą o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Zwolnione z opłaty sądowej są przykładowo strony dochodzące roszczeń alimentacyjnych, niemniej w sytuacji, gdy nie mamy do czynienia z jednym z wymienionych ustawą zwolnień podmiotowych lub przedmiotowych, regułą staje się opłacenie wnoszonego pisma. W sytuacji, gdy osoba, która zleca mi prowadzenie sprawy, nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych, bądź ponieść kosztów sądowych w pełnej wysokości, istnieje możliwość zawnioskowania do sądu o stosowne zwolnienie.

Na gruncie procedury cywilnej strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W przypadku, gdy strona wygrała spór i złożyła stosowny wniosek, może liczyć zatem na zwrot przynajmniej części z poniesionych przez siebie kosztów procesu, a do zwrotu zobowiązana zostanie strona przegrywająca.